Gezin
Bram is een ” Je weet wel” hond
Bram is ons jongste gezinslid. Nog geen drie jaar oud, jongetje, erg speels en lief. En een Maltezer..
Enige weken geleden had hij zichtbaar pijn aan “zijn achterzijde”. Zozeer zelfs dat ik er niet in de buurt mocht komen. En dat terwijl hij van mij, als hoofd van de roedel, zo ongeveer alles accepteert. (Bram vindt uiteraard dat hij nummer twee is in de rangorde van de familie roedel..)
De (lieftallige..) dierendokter constateert een sterk vergrote prostaat. Ongewoon voor zo’n jonge hond en niet minder pijlijk.. Het advies: castreren..
Ach gut.. Castreren. Geen kleine Brammetjes die het levenslicht zien. Geen nageslacht voor deze mooie vent.. En de arts benadrukt dat dit voor mijnheertje toch echt het beste is. Dergelijke klachten hebben de onhebbelijke gewoonte om terug te keren. En het is dan weer zeer pijnlijk voor Bram. Tja, dat wil je toch ook niet..
Vandaag was het dan zo ver.
Bram is vanochtend als hele kerel naar de dokter gegaan. Zojuist als “jeweetwelhond” terug gekeerd. En hoe zielig kun je zijn…
Waggelend door de kamer, met een kraag om die ook niet mee helpt om je draai te kunnen vinden. Nog helemaal onder invloed van de narcose. Zo aandoenlijk!!
Nu ligt hij op de bank naast mij. Helemaal van deze planeet, zo te zien en te horen in een wereld waar het waarschijnlijk veel beter en gezelliger is als deze. Waar hij nog als macho, fier en stoer kan rond lopen en laten zien wie de baas is.. Kortom: zijn droomwereld.. Het zal nog een hard ontwaken worden..